Woonvoorziening Franciscushuis

Kun je iets over jezelf vertellen?

Ik ben Eva, 21 jaar oud en woon in Assendelft. Ik heb mijn Bachelor Psychologie afgerond. Momenteel heb ik een tussenjaar waar ik lekker in kan werken. In augustus ben ik bij de Tamarinde gestart. Binnenkort ga ik naar Barcelona omdat ik graag Spaans wil leren. Ik zal eerst in een gast gezin gaan wonen en daarna nog een tijd op mezelf. In september begin ik dan aan mijn master, daar heb ik ook erg veel zin in!

Waarom heb je ervoor gekozen om Psychologie te gaan studeren?

Ik heb het altijd erg interessant gevonden om erachter te komen hoe mensen precies werken, iets later kwam daar de interesse bij hoe de hersenen werken. De sociale psychologie trok mij toen al, ik wist toen nog niet dat hier ook een studie over te volgen was. Toen ik hierachter kwam was de keuze voor mij al vrij snel gemaakt. Tijdens mijn studie vond ik vooral de klinische/neurologische kant van Psychologie erg leuk. Uiteindelijk heb ik dus een specialisatie Sociale Psychologie en een specialisatie Klinische Neuropsychologie gedaan. Ik heb me nu ook ingeschreven om de Klinische Neuropsychologie master te gaan volgen. Ik ben erg benieuwd hoe die gaat zijn.

Wat vond je de leukste vakken om te volgen tijdens je studie?

De sociale psychologie! Ik zag alleen niet zo snel wat ik daar dan later mee kon gaan doen. Ik vond het erg leuk om de vragen te beantwoorden die ik in mijn hoofd had. De vakken over de klinische kant spraken mij echter ook erg aan. Ik vind het leuk om te leren over bepaalde ziektebeelden, de bepaalde behandelingen daartegen en hoe je daar mensen vervolgens mee kan helpen.

Hoe vond je het dat er tijdens je bachelor weinig ruimte was om praktijkervaring op te doen?

Ergens wel jammer dat ik niet veel praktijkervaring heb kunnen opdoen tijdens mijn bachelor. Daar had ik namelijk wel behoefte aan. Gelukkig vond ik de theorie die ik kreeg altijd erg leuk. In de praktijk leer je toch weer andere dingen. In mijn master heb ik straks wel weer stage, dus dat is wel leuk. Daarnaast doe ik nu bij de Tamarinde toch ervaring op tijdens mijn studie. Praktijk en theorie is gewoon een verschil dus nu leer ik echt die verbinding te maken tussen de twee. In de theorie leer je niet hoe verschillend bewoners kunnen zijn, dat leer je in de praktijk wel. De kans bestaat dat ik na mijn master nog verder wil studeren dus als ik ondertussen ervaring kan blijven opdoen zou dat erg fijn zijn.

Is er een functie waar je later terecht wil komen?

Ik zou het heel gaaf vinden om klinisch-neuropsycholoog of GZ-psycholoog te worden. Dan ben ik wel nog een tijdje bezig met studeren maar dat vind ik niet erg. Ik ga het gewoon per jaar bekijken. Ik zou dan uiteindelijk wel voor een instelling willen werken of voor een ziekenhuis. Onderzoek is een kant die mij ook trekt. Ik zou willen kijken of ik daar een combinatie tussen zou kunnen maken.

Hoe ben je bij de Tamarinde terecht gekomen?

Ik ben via LinkedIn gaan zoeken naar iets wat goed bij mij past. Voor bijna alle baantjes waar je relevante praktijkervaring kunt opdoen met je echt een diploma hebben. Ik kwam via iemand zijn profiel bij jullie terecht. Ik ben toen gaan lezen wat jullie precies doen en heb mij daarna aangemeld via de site!

Je werkt nu voor de Raphaëlstichting, kun je daar iets over vertellen?

Zeker! De Raphaëlstichting is een antroposofische instelling. Ik werk op de locatie Breidablick. Daar zijn verschillende huizen waar mensen wonen met een verstandelijke beperking. Waar ik werk wonen mensen met een vrij laag niveau. Ik ben er om deze mensen te begeleiden en de dag door te helpen. Ik help ze met de verzorging, douche in de ochtend en eten klaar maken. Op het terrein is de dagbesteding aanwezig. Ik breng bewoners naar hun werk toe. Afhankelijk van de dienst ga je met bewoners mee naar werk of ga je terug naar de woning om andere dingen te doen, zoals het huis klaarmaken voor de terugkomst van de bewoners. Er is genoeg te doen! Ik had nog geen ervaring met z’n soort instelling. In het begin vond ik het best wel spannend. Bewoners kennen je nog niet, die denken vooral “Wie is dit nou weer?”. Dan is het voor beide kanten best wel wennen. Gaandeweg ga je ze beter leren kennen en gaat dat geleidelijk steeds beter. De verzorgende taken had ik ook nog nooit gedaan dus dat vooral was in het begin best spannend. Gelukkig word je wel goed ingewerkt en vond ik het achteraf erg meevallen. Je moet er echt eerst even ervaring mee opdoen.

Hoe vond je de inwerkperiode?

Eerst kreeg ik twee ochtenddiensten en twee avonddiensten om ingewerkt te worden. Dat zijn de diensten waar je de meeste verantwoordelijkheden hebt. Dat is wel fijn om een goed beeld te krijgen van wat er komen gaat. Ik heb ook wel eens op een dienst gestaan waar je één op één staat. Dat was op zich wel voldoende. Soms werd ik een beetje in het diepe gegooid, maar ik geloof dat dat soms nodig is om nieuwe dingen te leren. Je moet het gewoon echt gaan ervaren en doen. Daar leer je toch het snelste door. Collega’s zijn daarnaast altijd aanwezig om vragen te beantwoorden of je te helpen als dat nodig is dus dat is gewoon heel fijn. Hoe is het contact met je collega’s?

Het contact met collega’s is heel goed. We gaan altijd met elkaar zitten om de dag te bespreken. In de avonddiensten heb je de overdracht. De begeleiders van de dagdiensten vertellen dan wat er allemaal gebeurd is en waar je rekening mee moet houden. Dat werkt gewoon prettig. Voor bewoners is het fijn dat je dan met bijzondere situaties rekening kan houden. Verder heb ik het altijd erg naar mijn zin met de collega’s, het is een fijne groep. Iedereen staat voor elkaar klaar. Meestal sta je met dezelfde collega’s op dezelfde dag te werken, dus dat is altijd gezellig. Je bouwt er dan meer een band mee op. We kunnen samen flink lol hebben.

Hebben jullie veel zzp’ers op jullie locatie?

We hebben wel wat zzp’ers rondlopen, deze pakken natuurlijk alleen de gaten in de roosters op. Dus je ziet ze wel maar niet heel veel. Ik vind dat de zzp’ers ook wel een andere binding hebben met bewoners. Het zijn natuurlijk geen vaste gezichten.

Worden jullie wel al vast gezicht behandeld?

Ja wel meer dan de zzp’ers, logisch ook. Ik heb bijvoorbeeld vaste dagen waar ik op werk. Dat heeft een zzp’er niet. Het is echt een andere insteek. Kun je wat vertellen over de bewoners waar je mee werkt?

Ik werk met mensen met Moeilijk Verstaanbaar Gedrag, ook bekend als MVG. De meeste kunnen eigenlijk niet goed communiceren. Dat is best een uitdaging. Je kan niet zomaar een gesprek met ze voeren. Ze begrijpen soms wel woordjes maar daar blijft het bij. Hoe vaker je werkt, hoe beter je ze leert begrijpen. Je kunt wel aan ze zien dat ze gespannen zijn, maar wat er dan vervolgens aan de hand is weet je niet. Ze gaan als ze gespannen zijn meer in hun dwang zitten. Dat kunnen de moeilijkste momenten in het werk zijn denk ik. Zeker als het heftig is. Sommige gaan dan schreeuwen of bonken.

Bewoners zijn er eigenlijk best goed in om toch te laten zien wat ze willen. Ze pakken dan je hand en lopen dan met je naar de keuken. Waarschijnlijk willen ze dan iets eten of drinken. Wat ik dan vaak doe is ze verschillende opties voorhouden, ze kunnen dan kiezen door bijvoorbeeld te wijzen. Zo ben je de hele dag bezig met uitzoeken wat ze het liefste willen. Het is de hele dag door echt een zoektocht. Daardoor is geen dag hetzelfde, ook al is er veel structuur. Die structuur hebben ze echt nodig. Dat betekent dat je soms streng moet zijn. In het begin lijkt het alsof dat een beetje hard overkomt maar er zijn bewoners die daar echt baat bij hebben. Achteraf vinden ze dat alleen maar fijn.

Wat maak jouw werk op Breidablick leuk?

Het werk is extra leuk als bewoners ontspannen bij jou zijn, ze pakken dan bijvoorbeeld even je hand. Ze zijn dan rustig en spelen dan graag met jou een spelletje. Je merkt dan echt dat dit de manier is waarop ze hun waardering proberen te uiten. Je kunt echt wat betekenen voor deze mensen, persoonlijk vind ik dat gewoon heel waardevol en bijzonder. Daarnaast leer ik hier veel. Later in mijn werk moet ik goed kunnen inschatten wat er aan de hand is. In een theorieboek heb je dan wel een ziektebeeld beschreven, maar welke gedragingen hierbij horen moet je echt in de praktijk meemaken. Ik weet zeker dat ik hier later veel aan ga hebben. Zelf vind ik het ook erg leuk dat je af en toe wat vrijheid krijgt. Je mag zo nu en dan meekijken bij de dagbesteding. Je ziet dan weer bewoners van andere groepen. Het voelt bijna als een soort community omdat alles op het terrein aanwezig is. De bewoners worden goed behandeld en ik vind het prettig om daar een onderdeel van te zijn.